Een smaakvolle productie van Goorblues, en een schitterend idee om onze lazy sundays op te kalefateren met een zinvolle bluesnamiddag. Dit wordt dan toch nog een dag, die naam waardig.

Vandaag wordt de club bezocht door niemand minder dan onze eigenste Lightnin’ Guy & The Mighty Gators, die momenteel historische pagina’s aan ’t schrijven zijn in België’s bluesboek. Waren ze begin vorig jaar nog niet opgestaan uit de Oost-Vlaamse swamps, vandaag, bijna dag op dag dus, staan ze er even potig en gekerfd bij, als de landlieden die de schilderijen van Permeke bevolken. De zelfzekerheid en metier stralen van Guy Verlinde, gitarist en zanger, af op de andere bandleden. Zelfs voor de jonge Arne Demets is na amper zes maand de deur naar showmanship opengegaan. Ook hij verlaat reeds regelmatig zijn spot op het podium, om uitstapjes in de zaal te riskeren. En de ritmesectie laat zich geen enkel moment uit het lood slaan door onaangekondigde fratsen van de twee gitaristen. Stefan ‘Jawa’ Boret op bass en Thierry ‘Mr.T’ Stiévenart, zorgen ervoor dat alles netjes op tempo blijft lopen.

“Highway King” van John Grimaldi, beter gekend als Studebaker John, is door de band geijkt als opener van hun show. Al meteen van bij het begin zijn er vervaarlijke gensters te bespeuren en tegen dat ze aan “Goin’ Down” beginnen staat de tent al bijna in lichterlaaie, alsof het Nix is. Guy heeft zich, van bij het begin van de band’s ontstaan, voorgehouden zijn predikaat Lightnin’ alle eer aan te doen, en hij slaagt er telkens weer in de boel in geen tijd in de fik te steken, als een aangeklikte Zippo die in een vat benzine wordt gegooid. Guy en de Gators zijn podiumbeestjes, zoveel is zeker. Hun smeuïge versie van “Congo Square” herinnert er ons aan hoe gevariëerd hun aanbod is, zonder daarvoor aan coherentie te verliezen. Guy’s persoonlijkheid en stijl zijn sterk genoeg om op elk nummer zijn stempel te drukken, of het nu Chicago blues, Louisiana swamp of New Orleans boogie is. De beuk gaat er weer in met “Hip Shake” en “Linda Lou” en voor het podium wordt al duchtig gedanst. Louisiana blues met Anders Osborne’s “Broke, Drunk and Naked” met degelijk slidewerk van Guy. Een snuif rock ‘n’ roll behoort ook tot het patrimonium van de Gators en met de “Gator Bop” schuiven we de eerste set uit.

Ze stellen hun nieuwste Live-CD voor “Live From the Heart”, net zoals de show hier op deze zondagnamiddag ‘straight from the heart’ komt. Een aardige staalkaart van hun gigs, hoewel ze reeds door de huidige status van bedrevenheid van de band is achterhaald. Met name Guy’s stem en zangtalent zijn op korte tijd, de opnames dateren van november vorig jaar, enorm geëvolueerd. Zijn stem is toonvaster en zijn fraseringen zijn losser geworden, minder stress. Zijn “Out of the Rain” klinkt nu nog zoveel beter. En laat dat nu net één van mijn lievelingnummers zijn, dan val ik toch wel met mijn gat in de boter zeker.

In de tweede set varen ze met ons de Mississippi af tot New Orleans. “Gone Pecan” brengt ons in de juiste stemming voor wat volgen zal. Een fraai “Junko Partner”, en dan zydeco met “Bon Ton Roulet”. “Do That Boogie” met afgewisselde solo’s tussen Arne’s gitaar en smoelschuifwerk van de Lightnin’ zorgt voor animatie in de zaal. Het is feest in ’t Goor. Het gaat van luidspreker op tafel op toog en terwijl worden de snaren verder beroerd. Paul ziet zijn glazen al sneuvelen, maar er wordt niet het kleinste scherfje gemaakt.

Als bisnummer brengen Guy en zijn kornuiten een ingetogen, prachtig “Nine Below Zero” van Sonny Boy, meesterlijk gezongen door Guy en met bluesharp à la Rice Miller. De uiteindelijke finale wordt “Automatic” en iedereen in ’t café wil nog een zangsteentje bijdragen. En Arne zijn SRV-solootje.

Elke keer dat ik Lightnin’ Guy & the Mighty Gators zie en hoor zijn ze een stuk beter, zowel muzikaal als qua performance. Waar gaat dat eindigen ? Voor mijn part nooit en nergens. Ze zijn geboekt op verschillende festivals, je kan ze dus nog volop genieten. Controleer onze agenda en schrijf op in de jouwe !

Bedankt Michel en Paul en de ganse crew van Goorblues en tot de volgende.

witteMVS

rest er nog de vraag... wie is Brutus?